sábado, 3 de julio de 2010

ANNABEL LEE by E. A. POE

Annabel lee é o derradeiro poema completo composto polo escritor e poeta romántico estadounidense Edgar Allan Poe, en maio de 1849.


Como en moitas das súas obras o poema xira sobre a morte dunha fermosa muller, o que Poe chamaba "the most poetical topic in the world" [Poe, Edgar, A.: Filosofía de la composición (1846)]. Trátase dun amor ideal de extraordinaria intensidade. Parece claro que a persoaxe que inspirou o poema foi a súa muller Virginia Eliza, finada dous anos antes.
O poema consta de seis estrofas: 3 con seis versos, unha con sete e dúas con oito; cun patrón de rima lixeiramente diferente en cada unha delas. A repetición de verbas e frases, a xeito de balada, dalle un efecto de fonda tristura. O nome de Annabel Lee enfatiza o son "L" (aliteración), recurso frecuente do poeta nas súas persoaxes femeninas: Eulalie, Lenore, Ulalume, Morella, Ligeia, ...
Poe asegurouse de que o poema fora publicado. Deulle unha copia ao seu editor Rufus Wilmot Griswold, outra a John Thompson para zanxar unha débeda de 5 dólares e, vendeulle outra á Sartain's Union Magazine para que a publicase. Griswold sería o primeiro en publicalo, o 9 de Outubro de 1849, tra-la morte de Poe, como parte da súa necrolóxica no Daily Tribune de New York. Thompson publicouno no Southern Literary Messenger en Novembro do mesmo ano e, a Sartain's en Xaneiro do ano seguinte.
E sen dúbida unha das composicións poéticas mais fermosas que se teñen escrito, dunha gran intensidade lírica e melódica. De ahí que sexa unha das obras mais cantada e versionada por artistas de todo o mundo. Imos ver uns exemplos.

En primeiro lugar están os recitativos, mais ou menos musicados, de cantantes estadounidenses como Jim Reeves, figura senlleira da canción popular norteamericana nos 50 e 60 debido ao novedoso son Nashville [tema incluido no LP TALKIN'TO YOUR HEART, RCA, 1961]; despois temos a versión de Joan Baez, que non precisa ningunha presentación [tema incluido no LP JOAN, Vanguard, 1967] e; rematamos coa versión de James Johnston e o grupo Nick Cave and the Bad Seeds, incluida na banda sonora da película "The Fall of the Louse of Usher" dirixida polo británico Ken Russell no ano 2002.


A musicalidade do poema faino tamén moi apropiado para os recitativos corais. Aquí tedes varios exemplos que van desde os coros escolares ata os cantantes profesionais, pasando polas corais amateurs e semiprofesionais, son por esta orde: Jerusalem Academy of Music Chamber Choir, XOLO Voces Blancas, CPU Senior Mixed Choir, MSOA Boys Chorus e, Musical Nevermore written by Matt Conner.


Logo temos as versións pop e rock mais variadas. Comezamos por Stevie Nicks a vocal dos Fleetwood Mac, coa súa voz característica; despois a banda xermana de speedfolk Fiddler's Green que recolle o tema no seu primeiro disco (que leva o nome do grupo) no ano 1991; segue o grupo grego de progressive rock/metal Wastefall [CD Fallen Stars and Rising Scars, Sleaszy Rider Records, 2003]; logo está a versión do israelita Gilad Hesseg, do 2008; continuamos coa banda californiana de garage rock Black Rebel Motorcycle Club, moi bo tema [CD Beat the Devil's Tatto, RCA, 2010]; unha versión interesante é a dos tamén californianos psychobilly Tiger Army [CD Tiger Army II: Power of Moonlife, Hellcat Records, 2001] e; rematamos co grupo xermano de gothic/dark wave Sweet Sister Pain, do ano 2007.



E como non podía ser doutro xeito o fenómeno tamén chegou ao noso país. O grupo Radio Futura incluiu no seu disco La canción de Juan Perro (o seu mellor traballo e o mellor disco de rock latino dos 80) unha versión do tema de Poe traducido ao castelán [LP La cancón de Juan Perro, Sony Music-Ariola, 1987]; vexamos o tema orixinal do grupo nun videoclip do programa La bola de cristal; Santiago e Luis Auserón nun concerto de Iván e Amaro Ferreiro, e; a Santiago Auserón xunto a Original Jazz Orquesta.
Rematamos coa versión que fixo Enrique Bumbury do grupo Radio Futura [CD Bizarros Vs. Flamingos, 2004].