TRES ESTAMPAS DO NORTE DE PORTUGAL

Hai xa algúns meses fixemos unha pequena ruta turística polo norte de Portugal, visitando algúns dos lugares mais senlleiros da zona. Agora vos mostramos os apuntes e algunhas fotos de parte dos sitios que chamaron a nosa atención.


Ver Tres estampas do Norte de Portugal en un mapa más grande

O Dolmen da Barrosa. Situado na localidade de Vila Praia de Ancora, no municipio de Caminha, en Portugal. Declarado Monumento Nacional no ano 1910. É considerado un dos monumentos megalíticos mais emblemáticos da Península Ibérica. Cunha cronoloxía do Neolítico tardío.
Popularmente chamado “Lapa do Mouro”, é do tipo de cámara poligonal con corredor. Consta dunha cámara de 9 ortostatos imbricados, apoiados uns nos outros. A laxa de cabeceira está fracturada, ten forma rectangular e atópase chantada verticalmente. A cada lado da losa da cabeceira se dispoñen catro ortostatos. Ten un corredor de catro laxas, dúas a cada lado, de forma rectangular ou trapezoidal, chantados verticalmente. Conserva unha gran lousa como cuberta.
http://www.cm-caminha.pt/ver.php?cod=0M0D0M



A Capela de Sao Fructuoso de Montelios. Capela e mausoleo visigodo mandado construir polo bispo de Braga, Fructuoso. Erixida entre o ano 656 e 665.
De pranta de cruz grega na que cada brazo ten a forma exterior dun cadrado, mentres que no interior son ábsides de pranta de ferradura acusada. Os brazos únense no transepto, comunicandose por tres arcos de ferradura, mais ancho o central que os laterais, que descansan sobre dúas columnas exentas e sobre os muros laterais. Os tres arcos están inscritos dentro doutro gran arco cego de ferradura, sobre o que se ergue o muro do transepto, formando unha linterna, cuberta por unha cúpula sobre pechinas. Os brazos, agás o da entrada que ten bóveda de canón, tamén cubríanse con cúpulas, apoiadas en columnas, 6 no ábside e 4 nos laterais, formando un pequeño deambulatorio. A iluminación é por medio de fiestras de doble arco de ferradura situadas en cada un dos lados do transepto e, en cada brazo, agás na entrada.
Construida con aparello de sillares escadrados. Decoración exterior con frontóns triangulares, arquerías cegas nos muros laterais, zócalo de tipo clásico, friso con sogueado e cornisa con pequenos arcos cegos na torre do cruceiro. Toda a decoración exterior é independente da forma dos sillares, como labrada neles.
No interior existe un friso semellante ao exterior; os capiteis son de tipo corintio. Toda a decoración é de imitación de tipo romano, pero dunha calidade moi superior á existente na época romana, nesta zona.
Esta igrexa é fundamental para coñece-la evolución da arquitectura visigoda no século VII. Dende as primeiras igrexas arrianas a arquitectura visigoda foi modificando as súas prantas, dende a estructura clásica tradicional de 3 naves con tellados rectos e un ou tres ábsides, mediante a inclusión de seudocruceiros de moi distinta forma (Cabeza de Griego, Recópolis), ata chegar a estructuras cunha cabeceira tan complexa como San Xoán de Baños e/ou Santa Lucía del Trampal.
De súpeto, o bispo Fructuoso, de clara vocación orientalista, rompe tódo-los esquemas das prantas existentes ata entón, e constrúe unha igrexa-mausoleo, completamente abovedada, cunha estructura cáseque idéntica ao Mausoleo de Gala Placidia en Rávena, polo exterior e, que imita moitos detalles de San Vital de Rávena, polo interior. O abovedado interior é, tamén, semellante ao Mausoleo de Gala Placidia; mentres que o ambiente interior, coas arcadas triples inscritas en arcos cegos de maior tamaño, lémbranos á igrexa de San Vital.
Este tipo de igrexas de pranta cruciforme e con arquerías múltiples e superpostas, pódense considerar totalmente novedosas na España visigoda. Dende agora será o modelo tipo das igrexas visigodas das zonas rurais: pranta cruciforme e totalmente abovedadas (Santa Comba de Bande, San Pedro de la Mata e Santa María de Melque). O desenvolvemento das prantas cruciformes continuou nos derradeiros anos da monarquía visigoda en igrexas como San Pedro de la Nave e Quintanilla de las Viñas.

http://www.turismo-prerromanico.es/arterural/SFRUCTU/SFRUCTUficha.htm
http://www.artehistoria.jcyl.es/artesp/monumentos/233.htm
http://aprendersociales.blogspot.com/2008/10/san-fructuoso-de-montelios.html
http://www.liceus.com/cgi-bin/aco/ar/06/0604.asp



A Citania de Briteiros. Castro da Edade do Ferro emprazado na freguesía de Sao Salvador de Briteiros, no municipio de Guimaraes, Portugal. O xacemento deuse a coñecer no ano 1875 por Martíns Sarmento.
Consta dun recinto de grandes dimensións situado no alto do monte Sao Romao rodeado por tres murallas de 2 metros de anchura media e 5 metros de outo. Fortemente romanizado, como pódese comprobar no seu incipiente urbanismo, nas estructuras de pranta cuadrangular, nas taxeas de augas pluviais, as rúas enlousadas, etc. Ademais da aparición de numerosos restos romanos dende o século Iº a.C.: inscripcións latinas, moedas republicanas e imperiais, cerámicas de importación, etc. A cultura castrexa acadou a súa máxima expresión coa riqueza das ornamentacións xeométricas, tanto nas estructuras arquitectónicas: xambas, dinteis, frisos, como na orfebrería ou cerámica.
Dentro do xacemento destacan especialmente as dúas saunas ou balnearios situados na parte baixa do recinto fortificado. Constaban de tres espazos: un atrio con estanques de auga fría, unha antecámara e unha sauna. A separación entre a antecámara e a sauna realizábase ao través dunha estela ornamentada de forma pentagonal (a “pedra formosa”), fincada no chan, cun burato semicircular na base para cruza-la e evita-la saída do calor. A sauna servía para tomar baños de vapor, votando auga sobre pedras quentes. A cuberta estaba formada por grandes pedras a dúas augas e o extremo final era semicircular (a xeito de ábside) rematado por unha falsa bóveda.
Esta citania está identificada coa capital política do pobo Callaeci Bracari, no século IIº a.C., reuníndose o “consilium gentis” nunha gran construcción circular con banco corrido nas paredes.
http://www.arqueotur.org/yacimientos/citania-de-briteiros.html
http://es.wikipedia.org/wiki/Citania_de_Briteiros
http://www.celtiberia.net/verlugar.asp?id=553
http://algarvivo.com/arqueo/top-10/briteiros.html